Rozdział IV

To był niesamowity dzień. Dziś miałam się dowiedzieć jak poszedł mi egzamin więc chyba po raz pierwszy w życiu w szkole byłam przed czasem. Gdy zobaczyłam profesora Cadiff 'a podbiegłam do niego i zapytałam czy sprawdził już mój test. A on powiedział takim zdenerwowanym głosem przyjdź do mnie po lekcjach. Zdziwiłam się bardzo, bo pierwszy raz widziałam go w takim stanie. Chodziłam po szkole cała zdenerwowana lecz Luke wiedział jak mnie pocieszyć. 

-To co idziemy na kawe?-zapytał 

-A wiesz przyda mi się.-odparłam z uśmiechem

-Denerwujesz się wynikiem z egzaminu?

-Tak. Profesor Cadiff był jakiś taki dziwny.

-To nie słyszałaś? - zapytał ze zdziwieniem

-O czym?

-Jego żona jest ciężko chora i leży w szpitalu. A ten biedak nie wie za co się wziąć.

-Ojej. Nie wiedziałam. Miejmy nadzieję, że z tego wyjdzie.

-Nie wiadomo.Muszę iść na lekcje.

-Jasne leć. 

I w tym momencie pan Cadiff wezwał mnie do siebie i zaczął spokojnie mówić. 

-Cieszę się, że się nauczyłaś. Miejmy nadzieję, że następne testy napiszesz tak samo dobrze jak ten

Pan Cadiff podał mi ten test i nie mogłam oczom uwierzyć, ale nawet na momet nie zapomniałam o tragedii jaka dotknęła profesora. Chciałam powiedzieć coś aby choć na chwilę się uśmiechnął, ale jak nigdy nie wiedziałam co mam powiedzieć

-Panie profesorze bardzo mi przykro z powodu pańskiej żony-zaczęłam, ale w połowie zdania mi przerwał i powiedział:

-Wiem mnie też jest przykro dlatego na jakiś czas postanowiłem wziąć urlop. A teraz przepraszam muszę już wracać do domu.

-Rozumiem proszę pozdrowić żone.

-Dziękuję-i odszedł ze spuszczoną głową.

Luke czekał już na mnie przed salą:

- I jak ci poszło?

-Dobrze dostałam pięć plus.

-Zawsze w ciebie wierzyłem.-powiedział z szerokim uśmiechem

-Teraz zapraszam cię na duże lody i nie przyjmuje odmowy.

-Tobie nigdy nie mogę odmówić.

Chociaż na chwilę Luke sprawił, że zapomniałam o pani Cadiff.

-No to jesteśmy- powiedziałam

-Szkoda, że tak szybko. 

-Lubię jak jesteś

-Czemu?-zapytał powoli zbliżając się do mnie

-Nie umiem tego nazwać, ale gdy jesteś obok czuję się bezpieczna jak z nikim innym.

I właśnie teraz zbliżył się do mnie. Czułam jego oddech na moich ustach. Patrzył prosto w moje oczy i powiedział:

-Nie wiem jak to zrobiłaś

-Co ?-zapytałam 

-Byłem nieśmiały, miałem cię za głupią lalunię, która widzi tylko swój czubek nosa. A tak naprawdę okazałaś się zupełnie inna. Taka prawdziwa. 

Teraz zamknęłam oczy chciałam czuć tylko jego, czuć że on jest obok. Nasze usta się spotkały to było piękne a zarazem takie niewinne. 

_______________________

To tyle. Następny rozdział pojawi się gdy będzie przynajmniej 5 komentarzy. Bardzo zależy mi na nich

     Lovely ;)